In de vorige post schreven we over ons voornemen om in deze kerstvakantie de speen cold turkey bij ons zoontje weg te doen. We hadden ons schrap gezet voor moeilijke dagen/weken.
Vorige week woensdag hebben we voor het middagslaapje de spenen weggedaan en nu zijn we een week verder.
Hoe is deze week bij ons zoontje en bij ons gegaan?
Eerst maar een kort en krachtige zin: ons zoontje is helemaal van de speen af.
We hadden niet gedacht dit zo snel al te kunnen schrijven.
Hoe hebben we het precies aangepakt?
De spenen hebben we weggedaan, dat wil zeggen: bij ons in de kast gelegd. Meer voor onze eigen gemoedsrust, ook al waren we niet van plan om er naar te grijpen. Mijn man had wel zoiets van: stel dat er iets gebeurt met onze ouders, we moeten in de nacht naar ze toe bijvoorbeeld, dan is het handig om toch een speen achter de hand te hebben voor noodgevallen in deze afwenperiode.
Zelf stond ik er heel positief in, ook al had ik moeilijke dagen en weken ingecalculeerd. Ik heb zelfs bij de buren een briefje door de deur gedaan, om ze te laten weten van onze afleerperiode, in het geval ons zoontje veel zou gaan huilen in middagen en nachten. En aangezien hij aan hun kant slaapt, leek me dat juist om te melden en gaf het mij ook een rustiger gevoel.
Nu ons zoontje:
Dag 1 woensdag:
Voor het middagslaapje vroeg hij om de speen en keek op de plek waar de spenen altijd liggen. Ik gaf aan dat ze, zoals we al hadden gezegd, weg waren, maar dat hij wel een tukkiedoek mocht. Hij liet zich wegleggen in bed, maar al gauw kwamen de tranen. Hij heeft die middag 50 minuten gehuild, terwijl ik natuurlijk zo nu en dan naar hem toe ging om te troosten en mee te voelen. Daarna viel hij in slaap. Hij sliep die middag 45 minuten (i.p.v. 2,5 uur normaliter op de middag).
De avond verliep eigenlijk ook zo, daarbij ging hij ook de spenen zoeken, kijkend onder zijn bed, onder de kast. Dit was echt aandoenlijk. Hij liet zich weer rustig wegleggen met zijn tukkiedoeken, maar de tranen kwamen alweer snel. Ook 's avonds heeft hij 50 minuten gehuild (terwijl wij natuurlijk hem zo nu en dan gingen troosten en met hem mee voelden) en daarna viel hij in slaap. Hij sliep de hele nacht door, zonder wakker te worden en werd de volgende morgen om half 6 wakker (i.p.v. 6 uur/half 7).
Dag 2 donderdag:
Voor het middagslaapje keek hij even achter het gordijn of zijn speen er lag en vroeg om de speen. Ik gaf weer aan dat de speen er niet meer is, maar dat hij wel tukkiedoekjes had. Hij liet zich wegleggen, heeft niet gehuild, viel na een kwartier in slaap en heeft 45 minuten geslapen.
Ook deze avond verliep zo. Wel even kijken of de speen er lag, maar noemde het niet meer en ging na een tijdje zonder huilen slapen. Hij sliep deze hele nacht door tot de volgende morgen kwart voor 6.
Dag 3 t/m nu (dag 7):
Deze dagen verliepen min of meer hetzelfde. Het kijken of de speen er nog lag, veranderde in het een keer vragend noemen van het woord 'speen'.
Tot nog toe laat hij zich goed wegleggen, zonder huilen. Hij ligt wat langer wakker (te babbelen etc) voordat hij in slaap valt en hij is eerder wakker.
Al met al zijn we verwonderd over hoe snel dit, toch wel hekel punt, voorbij is. De spenen kunnen nu echt weggegooid worden.
We hopen dat hij de komende tijd ook weer eerder gaat inslapen en
's middags en 's morgens wat later wakker wordt. Ook hopen we dat hij goed met zijn mond dicht gaat slapen, want die staat nu nog veelal open.
Elk kindje is anders. Op fora en blogs lees je over het afwennen van spenen, dat gelijk goed gaat, of juist weken/jaren (!) duurt voordat het afgewend is. Wij mogen terugkijken op een zeer korte periode.
Voor ons zoontje een mijlpaal!
En de volgende mijlpaal komt er al weer aan: zindelijk worden. Ook hiervoor gaan we een geschikte, rustige tijd kiezen. Zelf denk ik aan de voorjaarsvakantie in februari of de meivakantie die nog wat langer is. Het streven is dat hij voor zijn derde jaar zindelijk is, maar we gaan het rustigjes oppakken, zonder drang of dwang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten