Nee, deze post gaat niet over eigen groeipijnen, want volgens mij ben ik zo'n beetje wel uitgegroeid. Ik zal eerder krimpen dan groeien. Het gaat wel over de groei-pijn die ik erváár. Een persoonlijke post dus.
Ons zoontje mag gelukkig tot nog toe voorspoedig (op)groeien. Daarvoor zijn we heel dankbaar. Elke dag weer. Geregeld kijken mijn man en ik verwonderd naar ons kindje. Wie had ooit gedacht en verwacht dat wij, op onze leeftijd (44+), na zoveel jaar getrouwd te zijn (11,5 jaar) nog een kindje zouden krijgen. Een gezond kindje. Weliswaar met een moeilijke start in deze wereld, maar al spoedig snel herstellend en zich gezond, alert, speels ontwikkelend.
Naast dat wij dus heel dankbaar en blij zijn met zijn groei, ervaar ik ook pijn. Groei-pijn noem ik het maar. Het feit dat met zijn groeien en groter worden, elke keer ook weer afscheid genomen moet worden van dingen en dingetjes. Ik wist niet dat het mij (de nuchtere, de zakelijke) zoveel moeite zou kosten om elke paar weken weer kleertjes die te klein zijn, weg te doen naar zolder of naar anderen. Elke keer weer iets wat niet meer terug komt. En het gaat zo snel.
Nu onze zoon 5 maanden is en zowat uit de wieg gegroeid is, is het ook tijd om de wieg op te ruimen en onze zoon in zijn ledikantje te laten slapen. En weer, wat kost het mij veel moeite. Weer een hoofdstuk (wieghoofdstuk) afgesloten. Straks gaat de wieg schoon en wel in het plastic en zal misschien weer te voorschijn komen, wanneer onze zoon b.l.e.w. nog eens een kindje krijgt?
Ik weet het, het zou geen goed en gezond gebeuren zijn, wanneer onze zoon maar bleef passen in de wieg. Maar toch hè?
Ik probeer er wel nuchter mee om te gaan, maar inwendig blijft het afscheid nemen, met een dankbaar gevoel, dat wel weer.
Ons zoontje mag gelukkig tot nog toe voorspoedig (op)groeien. Daarvoor zijn we heel dankbaar. Elke dag weer. Geregeld kijken mijn man en ik verwonderd naar ons kindje. Wie had ooit gedacht en verwacht dat wij, op onze leeftijd (44+), na zoveel jaar getrouwd te zijn (11,5 jaar) nog een kindje zouden krijgen. Een gezond kindje. Weliswaar met een moeilijke start in deze wereld, maar al spoedig snel herstellend en zich gezond, alert, speels ontwikkelend.
Naast dat wij dus heel dankbaar en blij zijn met zijn groei, ervaar ik ook pijn. Groei-pijn noem ik het maar. Het feit dat met zijn groeien en groter worden, elke keer ook weer afscheid genomen moet worden van dingen en dingetjes. Ik wist niet dat het mij (de nuchtere, de zakelijke) zoveel moeite zou kosten om elke paar weken weer kleertjes die te klein zijn, weg te doen naar zolder of naar anderen. Elke keer weer iets wat niet meer terug komt. En het gaat zo snel.
Nu onze zoon 5 maanden is en zowat uit de wieg gegroeid is, is het ook tijd om de wieg op te ruimen en onze zoon in zijn ledikantje te laten slapen. En weer, wat kost het mij veel moeite. Weer een hoofdstuk (wieghoofdstuk) afgesloten. Straks gaat de wieg schoon en wel in het plastic en zal misschien weer te voorschijn komen, wanneer onze zoon b.l.e.w. nog eens een kindje krijgt?
Ik weet het, het zou geen goed en gezond gebeuren zijn, wanneer onze zoon maar bleef passen in de wieg. Maar toch hè?
Ik probeer er wel nuchter mee om te gaan, maar inwendig blijft het afscheid nemen, met een dankbaar gevoel, dat wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten