Dit artikeltje gaat niet, zoals de titel misschien doet vermoeden, over het zoeken naar je kind dat kwijt is. Ik wil in dit artikel graag delen hoe het een zoeken naar je kind is, wanneer je voor het eerst ouder bent geworden (maar waarschijnlijk gelden die zoektochten ook bij een volgend kind, want ieder kind is uniek).
Met zoeken naar je kind bedoel ik eigenlijk het begrijpen van je kind.
Zeker in de eerste weken na de geboorte van ons kind, was het zoeken, het begrijpen een zeer onzeker makend gebeuren, vooral voor mij. Mijn man is wat relaxter in alle dingen....
Wanneer je een baby krijgt, is er menselijkerwijs gesproken, geen handleiding, gebruiksaanwijzing bij. Wat zouden veel moeders/vaders dit wel graag willen.
Zeker wanneer je kleintje nog niet verbaal kan aangeven hoe, wat, wanneer, waarom en ook nog niet kan wijzen naar hoe, wat, wanneer, waarom, is het soms zo moeilijk in te schatten wat het nodig heeft. Of niet nodig heeft.
Gaandeweg ga je wennen aan je kind (en v.v.) en leer je je kind steeds beter kennen. Je zoekt naar karaktertrekken, naar de verschillende soorten huiltjes die ook verschillende behoeftes aangeven, naar oogopslagen die ook weer verschillende dingen vertellen, naar lichaamshoudingen, bewegingen van ledematen, kortom, je zoekt naar je kind en je leert je kind steeds beter kennen.
Bij het zoeken naar ons kind, helpt de informatie op internet me ook behoorlijk, ook al moet je niet alles voor zoete koek slikken wat je leest. Bij veel dingen die ons kleintje laat zien, voelen, horen en ons doet afvragen: wat bedoelt het, wat wil het, zijn vooral de mamafora en de gangbare informatiesites ons van grote hulp geweest.
Zo kwamen we via internet bij het zoeken naar de verschillende soorten huiltjes, achter de betekenis van de soorten en konden we hier veel beter op in spelen.
Zo kwamen we via internet bij het zoeken naar het waarom van de korte slaapduurtjes die ons kleintje laat zien, achter de slaapcyclus van een baby en bleek dus dat zo'n cyclus telkens uit 45 tot 50 minuten bestaat. Idem dito bleek dat de facetten van zo'n cyclus pasten bij het soms onrustig slapen van ons kleintje.
Zo kwamen we via internet, maar ook via het consultatiebureauboekje bij het zoeken naar een soort van slaap-waakschema, achter de moeheidssignalen en konden we veel beter anticiperen op zijn moeheidsgedrag en slaapgedrag daarna, waarbij een soort van schema ook weer beter werd aan te vangen.
Het zoeken naar je kleintje vraagt van jou als ouder dat je observeert en nog eens observeert. Het liefst van een afstandje, letterlijk door ergens te staan of zitten waar jij je kleintje wel kunt zien, maar hij jou niet, maar ook figuurlijk door te proberen als derde naar je kleintje te kijken en niet als de zich-zo-verantwoordelijk-voelende-en-sociaal-emotioneel-betrokkene ouder naar je kind te kijken. Dit heeft ons geholpen en helpt ons nog steeds om in de zoektocht naar ons kind steeds meer handvatten en karaktertrekken te ontdekken, die ons weer helpen bij het voeden/opvoeden van ons kleintje.
Ik ben ervan overtuigd dat het zoeken naar je kind voortduurt tot je eigen laatste snik. Je krijgt een kind en mag het opvoeden en begeleiden naar zelfstandigheid. De zoektochten zullen gedurende alle fases van zijn of haar leven er weer anders uitzien. Een puberfase vraagt weer andere zoektochten en antwoorden dan een peuterfase. Maar zelfs als je kind volwassen mag worden en misschien het huis uit is, zal de (bloed)band er altijd zijn en zullen de situaties van zijn of haar leven ook bij jou als ouder het zoeken naar vragen, begeleiding, tips, adviezen etc. vragen, die passen bij jouw kind.
Onlangs omschreef iemand het zo: 'De navelstreng wordt steeds langer'.
Ons klein kereltje is vandaag 24 weken. Vooral de eerste maanden gaven veel onzekerheid, zeker bij mij als moeder. Gaandeweg merk je dat je relaxter wordt, soepeler, makkelijker, nuchterder en veel meer op je gevoel afgaat. Ook helpt het mij wanneer je op verschillende ouderfora (zelfde of leerzame) ervaringen van andere ouders leest. Nu ons kleintje bijna 6 maanden is, kan hij ook steeds wat beter dingen aangeven. Het zijn niet meer enkel de huiltjes waarmee hij laat blijken hoe hij zich voelt, wat hij graag wil, maar ook de lachjes, de schaterlachen, het kijken naar iets of iemand, de brabbelgeluidjes, de stemgeluiden.
We hopen dat wij als ouders, samen met ons manneke, nog een lange zoektocht mogen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten